LİDYA NASMAN

Cennet ve cehennem içimizdeydi. Beynimizde, kalbimizde, bizi biz yapan tüm hücrelerimizdeydi.

Herkesin hayatına dört gözle bakabiliyordunuz da bir kendi kendinize kördünüz.

İnsanlar birbirlerinden nefret ettiklerini göstermiyor ama kulağı sağır edecek kadar yüksek sesle haykırıyordu.

Bir mağara duvarına yansımış gölgem ruhumun ta kendisiydi. Bildiğim ama reddettiğim ne varsa duvara çizebilir, gölgemin içini doldurabilirdi

Psikanalizin babası Freud haklı mı? Bizim gerçeğimiz saldırganlık ve cinsellik mi merak etmiyor musun?

Artık her şey biraz sentetikti ve bunun başında da insan geliyordu.

İnsan, yaratıcısı tarafından unutulandı. Peki dünyanın ne suçu vardı da Tanrı başına insan belasını sarmıştı?

Sence o kadar kötü bir çağda mı yaşıyoruz? Yoksa aslında dünya hiç bu kadar yaşanılası bir yer olmamıştı da bizim haberimiz mi yok?

Ruh sanıldığı gibi kalbe yakın değildi. Kendini insan sananlar istediği kadar kalbe anlam yüklesindi...

“İnsanları tanıdıkça hayvanları daha çok seviyorum” demiş Goethe. Kaçımız insanları tanıdıkça onlardan vazgeçebilmeyi göze alıyoruz?

21 gram ağırlığındaki ruhlarınızı bile bavulunuza koyun! Bulamazsanız bir ruh satın alın kendinize.

Katilimin kan gördükçe duramayışının sebebi de işte bu açlığıydı. Kanı kırmızı yaratan Tanrı, en çok burada yanılmıştı.

Hepimizin Madam Şololo’dan korkma sebebi buydu; sırlarımızın görünebilme olasılığı…

Bana Ruh Molekülü derseniz sevinirim. Çünkü bazı filozoflara göre ben, beyninizin ruhunuzla birleştiği yerdeyim.

Hayat sizi üzmesin; çünkü siz en iyisine layıksınız!

Duygularını kaybediyorlar, sonra da arkasından tekerleme tutturuyorlarmış: “Şeytan aldı götürdü, satamadan getirdi"

Her insan ölüme kavuşmak için yaşamıyor mu zaten?

Geçmişe doyurulmayacak bir açlığım var. Ah bu hissettiğim açlık. Diğer tüm duygularımı bastırıyor. İnsan açlıktan ölür. Ben ölemiyorum.

Hepimizin asıl amacı hayatta kalmak ve bunun için de doğaya uyum sağlamak değil mi?

İn-san: Derinliği olduğunu sanan, kendine kör mahlukat.